¡Hala Madrid!

Jak wcześniej informowałem znany w futbolowym świecie portugalski trener Jose Mourinho objął posadę trenera Realu Madryt. Chciałbym przedstawić jego biografię oraz dotychczasowe osiągnięcia. Mam nadzieję, ze po sezonie będzie można dopisać do tego sukcesy jakie zdobędzie w zespole Królewskich.
José Mário dos Santos Mourinho Félix, bo tak brzmi pełne imię i nazwisko, urodził się 26 stycznia 1963 roku w Setúbal.Szybko zrezygnował z kariery piłkarskiej (grywał jako obrońca) i z zamiarem zgłębiania warsztatu trenerskiego wyjechał do Anglii. Po powrocie do kraju przez dwa sezony pracował jako asystent i trener młodzieży. Dobra znajomość języka angielskiego pozwoliła mu na rozpoczęcie współpracy z Bobby Robsonem, najpierw w Sportingu i później - z dużo większym powodzeniem - w FC Porto i FC Barcelona. Ich największe sukcesy z tego okresu to dwa tytuły mistrza Portugalii oraz po jednym Pucharze i Superpucharze tego kraju. W Barcelonie Mourinho już przy boku następcy Robsona Holendra Louisa van Gaala wywalczył także dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii.
W 2000 roku objął posadę pierwszego trenera Benfiki, ale po miesiącu został wyrzucony po kłótni z prezesem. Do młodego szkoleniowca nie zrazili się jednak działacze União Leiria. W 2001 roku zaproponowali mu pracę, która zakładała szeroką autonomię w podejmowaniu decyzji. Właśnie w Leiria Mourinho odniósł swój pierwszy sukces - ligowego średniaka doprowadził do trzeciego miejsca w lidze i wywalczył awans do rozgrywek Pucharu UEFA.
Niedługo później został szkoleniowcem FC Porto i w ciągu zaledwie dwóch lat z dotychczasowego lidera jedynie na krajowych boiskach, uczynił najlepszą drużynę Starego Kontynentu; zdobył z nią dwa najważniejsze trofea w europejskim futbolu - Puchar UEFA i Puchar Europy. W tamtej drużynie występowali m.in. bramkarz Vítor Baía oraz młodzi Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, których potem zabrał do Chelsea, oraz Brazylijczyk z portugalskim paszportem Deco, późniejszy lider drugiej linii Barcelony i reprezentacji Portugalii.
Dla Mourinho praca ze "Smokami" okazała się trampoliną do klubu znacznie potężniejszego, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i sportowym. 2 czerwca 2004 roku podpisał kontrakt z Chelsea Londyn, która niedługo wcześniej znalazła nowego finansowego mecenasa w osobie rosyjskiego miliardera Romana Abramowicza. Pierwszym sukcesem portugalskiego szkoleniowca było odzyskanie w 2005 roku, po pięćdziesięcioletniej przerwie, tytułu mistrza Anglii. Rok później powtórzył to osiągnięcie. Na arenie międzynarodowej podopieczni Mourinho, wśród których znajdowali się m.in. Frank Lampard, Petr Čech, Didier Drogba, czy sprowadzeni przez niego z Porto Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, dwukrotnie dotarli do półfinałów Ligi Mistrzów, gdzie za każdym razem ulegali Liverpoolowi. Szkoła Mourinho, nastawiona na zespołowość (trener nie sprowadzał uznanych piłkarzy, ale raczej mniej ogranych i nieznanych - jak Drogba - którzy dopiero w Chelsea awansowali do piłkarskiej elity) i prymat skuteczności nad efektownym stylem gry, stała się jedną z najsilniej oddziałujących metod szkoleniowych początku XXI wieku. Rozstanie szkoleniowca z londyńską drużyną nastąpiło 20 września 2007 roku; w nocy z 19 na 20 w siedzibie Chelsea zebrał się zarząd klubu, który po słabszym początku sezonu w lidze i Lidze Mistrzów (1:1 z Rosenborgiem Trondheim), zdecydował o rozwiązaniu kontraktu z Mourinho.
2 czerwca 2008 został trenerem Interu Mediolan. W ciągu dwu lat pracy zdobył z nim dwa tytuły mistrza i jeden Puchar Włoch, a także doprowadził go do - pierwszego od 45 lat - zwycięstwa w Lidze Mistrzów. W finale Inter pokonał 2:0 Bayern Monachium, prowadzony wówczas przez Louisa van Gaala, z którym Mourinho współpracował w okresie pobytu w Barcelonie. Po osiągnięciu porozumienia z Realem Madryt wiele osób związanych z klubem oczekuje niemniejszych sukcesów.


Kariera trenerska:

Lata Klub/Reprezentacja
1990–1992 Vitória Setúbal, trener młodzieży
1992 Estrela Amadora, asystent
1992–1993 Sporting Lizbona, asystent
1994–1996 FC Porto, asystent
1996–2000 FC Barcelona, asystent
2000 Benfica Lizbona
2001–2002 União Leiria
2002–2004 FC Porto
2004–2007 Chelsea Londyn
2008–2010 Inter Mediolan
2010– ? Real Madryt


Sukcesy:


União Leiria

III miejsce w Primeira Liga: 2002

FC Porto

Mistrzostwo Portugalii: 2003, 2004
Puchar Portugalii: 2003
Superpuchar Portugalii: 2003, 2004
Liga Mistrzów UEFA: 2004
Puchar UEFA: 2003

Chelsea F.C.

Mistrzostwo Anglii: 2005, 2006
Puchar Anglii: 2007
Puchar Ligi Angielskiej: 2005, 2007
Tarcza Wspólnoty: 2005
półfinał Ligi Mistrzów UEFA: 2005, 2007

Inter Mediolan

Mistrzostwo Włoch: 2009, 2010
Puchar Włoch: 2010
Superpuchar Włoch: 2008
Liga Mistrzów UEFA: 2010

Od niepamiętnych czasów Real Madryt miał w swoim składzie piłkarzy o nieprzeciętnych umiejętnościach. Wielu z nich przyczyniło się do wygrywania tytułów przez Los Blancos. To oni tworzyli historię, budowali potęgę Królewskich. Do dziś Real pozyskuje największych zawodników globu za niebagatelne sumy, co jest zresztą znakiem firmowym polityki klubu.
Chciałbym przedstawić listę tych najlepszych i najbardziej wpływowych w historii:

Lata gry Nazwisko

2004 - 2005 Michael Owen
2003 - 2007 David Beckham
2002 - 2006 Ronaldo
2001 - 2006 Zinedine Zidane
2000 - 2003 Claude Makélélé
2000 - 2005 Luis Figo
1999 - 2009 Míchel Salgado
1999 - 2007 Iván Helguera
1999 - 2003 Steve McManaman
1997 - 2005 Fernando Morientes
1996 - 1999 Davor Šuker
1996 - 2007 Roberto Carlos
1996 - 1999 Predrag Mijatović
1994 - 1996 Michael Laudrup
1994 - 2000 Fernando Redondo
1992 - 1996 Ivan Zamorano
1989 - 2003 Fernando Hierro
1988 - 1990 Bernd Schuster
1985 - 1992 Hugo Sanchez
1984 - 1995 Emilio Butragueno
1984 - 1987 Jorge Valdano
1983 - 2001 Manuel Sanchís
1977 - 1987 Juanito
1974 - 1989 Jose Antonio Camacho
1973 - 1976 Günter Netzer
1973 - 1984 Vicente del Bosque
1971 - 1988 Santillana
1964 - 1980 Pirri
1958 - 1966 Ferenc Puskás
1957 - 1966 José Emilio Santamaría
1956 - 1959 Raymond Kopa
1953 - 1971 Gento
1953 - 1964 Alfredo di Stefano
1931 - 1941 Jacinto Quincoces
1930 - 1937 Ricardo Zamora
1912 - 1927 Santiago Bernabéu

Obecnie w Realu Madryt również grają najwięksi z największych, jakimi niewątpliwie są piłkarze tacy jak Cristiano Ronaldo, Kaka, Raul Gonzalez, Xabi Alonso czy Iker Casillas, prawdopodobnie najlepszy bramkarz świata. Od zawsze kwoty jakie klub musiał wydawać na poszczególnych zawodników wzbudzały kontrowersje, stały się tematem, przez który inne kluby wręcz obrażały bądź najzwyczajniej zazdrościły Realowi takich posunięć. Oponenci twierdzą, że są to pieniądze wyrzucane w błoto, inni oskarżają o psucie cen na rynku transferowym, jednak klub broni się wpływami z biletów, a takze sprzedazą większej ilości gadżetów i koszulek klubowych z nazwiskami nowych zawodników. Wystarczy spojrzeć na listę 10-ciu najdrozszych transferów w historii (ponizej) aby dojść do wniosku, że znajduje się tam az pięciu piłkarzy, którzy grają lub grali w barwach Los Blancos.

Lista 10-ciu najdroższych transferów w historii:

1. Cristiano Ronaldo (Manchester United -> Real Madryt) w 2009 za 93,2 mln euro
2. Zinedine Zidane (Juventus Turyn-> Real Madryt) w 2001 za 76 mln euro
3. Kaká (AC Milan -> Real Madryt) w 2009 za 65 mln euro
4. Luis Figo (FC Barcelona -> Real Madryt) w 2000 za 58,5 mln euro
5. Hernán Crespo (AC Parma -> Lazio Rzym ) w 2000 za 53,6 mln euro
6. Gianluigi Buffon (AC Parma -> Juventus Turyn) w 2001 za 49,2 mln euro
7. Christian Vieri (Lazio Rzym -> Inter Mediolan) w 1999 za 48,3 mln euro
8. Gaizka Mendieta (Valencia CF -> Lazio Rzym) w 2001 za 48 mln euro
9. Rio Ferdinand (Leeds -> Manchester United) w 2002 za 46 mln euro
10. Ronaldo (Inter Mediolan -> Real Madryt) w 2002 za 45 mln euro

Niedługo możemy spodziewać się kolejnego transferu. Tym razem nie będzie to piłkarz, lecz... trener Jose Mourinho, który ma zastąpić na tym stanowisko obecnego szkoleniowca Manuela Pellegriniego. Jednakże nie tylko na tym poprzestanie Florentino Perez i w najbliższym okienku transferowym znów możemy się spodziewać prawdziwych hitów i oczekiwać aż najlepsi piłkarze wyjdą na murawę Santiago Bernabeu juz w stroju Realu Madryt.

Zaledwie 10-ciu Madridistas zostało powołanych na Mundial w RPA, który rozpocznie się już za 18 dni. Selekcjonerzy Hiszpanii, Portugalii, Argentyny, Holandii i Brazylii zdecydowali się postawić między innymi na piłkarzy Realu Madryt. Szczęśliwymi wybrankami okazali się być:

Rep. Hiszpanii:

• Iker Casillas
• Sergio Ramos
• Alvaro Arbeloa
• Raul Albiol
• Xabi Alonso
  

Rep. Portugalii:

• Cristiano Ronaldo
• Pepe
  

Rep. Argentyny:

• Gonzalo Higuain
  

Rep. Holandii:

• Rafael van der Vaart
  

Rep. Brazylii:

• Kaka
  

Brak powołania do reprezentacji Brazylii dla lewego obrońcy Marcelo po niezłym sezonie moze być małym rozczarowaniem, tak samo jak i rozpędzającego się w końcówce Fernando Gago, który musi ustąpić miejsca w kadrze Argentyny już wiekowemu Juanowi Sebastianowi Veron. Nie zmieniła się także sytuacja naszych kapitanów czyli Raula i Gutiego, którzy nie mogą znaleźć uznania w oczach selekcjonera Hiszpanii już od dłuższego czasu. Żaden z reprezentantów Francji rowniez nie został powołany, choć defensywny pomocnik Lassana Diarra wydawał się być dość pewnym punktem "Trójkolorowych",a zamiast Karima Benzemy ujrzymy doświadczonego Thierry'ego Henry.

Oto lista prezesów Realu Madryt od początku istnienia klubu. Jak pisałem w poprzednim poście największym i najbardziej wpływowym był Santiago Bernabeu, który sprawował swoją funkcję aż 35 lat ! Stadion drużyny Los Blancos jest nazwany jego imieniem. Obecnie prezesem jest Florentino Perez.

Chciałbym przedstawić ciekawą listę rekordów jakie ma w swoim dorobku Real Madryt.

Liczba zdobytych tytułów pichichi
24

Prezydent - zdobywca najwięcej trofeów
Santiago Bernabéu - 1943 - 1978

Trener - zdobywca najwięcej trofeów
Miguel Muñoz - 1960 - 1974

Ilość Mistrzostw Hiszpanii
30

Największa przewaga nad drugim zespołem w tabeli po zakończeniu sezonu
12 punktów

Najszybsze mistrzostwo Hiszpanii przed końcem sezonu
5 kolejek przed końcem

Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe
Saragossa - Real 1 : 7

Najwyższe zwycięstwo u siebie
Real - Elche 11 : 2

Najwięcej meczów z rzędu bez straty gola
7 goli - 1984/85

Najmniej straconych goli u siebie w sezonie
5 goli - 1931/32

Najwięcej strzelonych goli u siebie w sezonie
78 gole - 1989/90

Najwięcej strzelonych goli w sezonie
107 goli - 1989/90

Sezony, w których Real wygrał wszystkie mecze u siebie
3 sezony - 1959/60; 1962/63; 1985/86

Najdłużej niepokonani u siebie (ile dni)
2940 dni, 8 lat 8 dni

Ilość sezonów, w których Real nie przegrał u siebie
23 sezony

Najdłużej niepokonani u siebie
121 meczów - 1956/57 do 1964/65

Najwięcej remisów w sezonie
15 meczów - 1978/79

Najwięcej kolejnych zwycięstw na wyjeździe
8 meczów - 2008/09

Najwięcej kolejnych zwycięstw u siebie
24 meczów -1988/89 do 1989/90

Najwięcej zwycięstw na wyjeździe w sezonie
11 meczów -2006/07

Najwięcej kolejnych zwycięstw
15 meczów - 1960/61

Najwięcej zwycięstw w sezonie
28 meczów - 1987/88

Najwięcej zwycięstw u siebie w jednym sezonie
18 meczów - 1987/88

Najdłuższe pasmo zwycięstw
27 meczów - 1968/69 i 1988/89

Nie tylko klubowy herb jest symbolem Realu Madryt. Jest nim także trykot, który na przestrzeni dziejów zmieniał się wielokrotnie. Czy zawsze cechowała go królewska biel ? Co pojawiało się na koszulkach i spodenkach w odpowiednim czasie ? Odpowiedzi na te pytania można znaleźć poniżej.

1902: pierwszy strój piłkarza MCF

Oczywiście trykot ten był nierozerwalnie połączony z klubowym emblematem. Pierwszy był mieszanką trzech klubowych liter, M, C oraz F. Ten symbol został umieszczony oczywiście na piersi górnej części ubioru. Była to koszula z długim rękawem, zapinana na guziki z przodu. Była w klubowych barwach, czyli biała. Spodenki także były koloru białego, białego dodatkowym paskiem w barwach hiszpańskich: czerwono-żółte. Podobnie jak getry, czarne, również z dodatkowym paskiem w hiszpańskich barwach, co można zresztą spostrzec na rysunku obok.


1904: herb miasta Madryt


Właściwie ten strój niewiele się różnił od poprzedniego. Zmienił się jedynie klubowy emblemat. Zamiast mieszanki trzech liter M,C,F na piersi umieszczono herb Madrytu. Miejskie władze zarządziły, by Madrid CF grał w oficjalnych meczach właśnie z niedźwiadkiem na piersi. Poza tym trykot był dokładnie taki sam, jak z początków.




1911: nadchodzi granatowy


W 1911 roku usunięto elementy flagi Hiszpanii, które ponoć zupełnie nie pasowały do bieli. Zatem koszula i spodenki były śnieżnobiałe, a getry granatowe (już nie czarne). To pierwszy raz, kiedy do trykotu wkrada się ten kolor. Jak się później okaże, na stałe zagości w tradycyjnych strojach Królewskich.




1914: kołnierzyk wiązany


Emblemat, kolor, getry i spodenki pozostały bez zmian. Zmienił się jedynie kołnierzyk przy koszuli. Od tego roku wokół szyi pojawiły się sznureczki. Ponoć symbolizowały one wielkość hiszpańskich ekip tamtych czasów.





1925: zmiana koloru i emblemat Realu

Mało kto wie, że był taki czas, kiedy nie zawsze na trykocie gościł kolor biały. A tak właśnie było po otrzymaniu od króla Alfonsa XIII tytułu królewskiego (29. czerwca 1920). Koszula była w kolorze beżowym, natomiast spodenki i getry były czarne. Poza tym zmienił się klubowy emblemat, do którego włączono koronę (w oficjalnych meczach nadal był to herb miasta Madryt, ale już z koroną). Wrócono również do tradycyjnego kołnierza.



1926: powrót do bieli

Niedługo trwały kolory beżowy i czarny. Już po roku powrócono do tradycyjnej bieli. To tyczyło się koszuli i spodenek, zaś granatowy ponownie stał się dominującym kolorem getrów. Na koszuli nie było już guzików, wrócono też do kołnierza sznurowanego, po raz pierwszy wprowadzonego w 1914 roku.





1931: Real bez korony

Wraz z nastaniem republiki w państwie, z klubowego emblematu musiała zniknąć korona. Ustrój republikański zakazywał bowiem używania symbolów monarchii. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Real Madryt mógł znowu używać swojego własnego herbu, nie tego miejskiego. Oprócz tego elementu, nic się w klubowej modzie nie zmieniło.




1942: powrót korony i kolory w emblemacie


Ponownie nie poczyniono jakichś drastycznych zmian wyglądu ubioru. Zmienił się jedynie herb. Po wojnie domowej Real mógł znów być Królewski oficjalnie. By radość spotęgować, na emblemacie zagościły kolory złoty, czerwony i purpurowy.





1952: brak kołnierza, klasyczny wygląd

W ciągu półwiecza trykot madryckiego Realu stawał się coraz bardziej praktyczny oraz zyskiwał na efekcie wizualnym. Na początku lat 50. niewiele zmieniono może w wyglądzie, ale to właśnie tę fazę zapamiętamy najlepiej. To z powodu ogromnych sukcesów madryckiego giganta, który na przełomie lat 50. i 60. odnosił ogromne sukcesy, stając się dzięki nim drużyną XX wieku. Nawet tak błaha rzecz, jak nowatorski kołnierzyk, a właściwie jego brak, stała się symbolem Merengues. To synonim sukcesów, glorii i chwały.


1955: dominacja koloru Blancos


To ten strój obiegał cały świat przez mniej więcej 25 lat. Pasmo sukcesów w takim zestawie kolorystycznym. To sprawiło, że teraz mamy takie wyobrażenie o tamtym Realu, który sprawił, że taki jest Real dzisiaj. Totalnie biały.





W kolejnych postach przedstawię dalszą ewolucję trykotu Los Blancos, który będzie się zmieniał z ogromną częstotliwością.

Sezon 2009/2010 dobiegł końca. Zatem pragnę przedstawić kilka liczb związanych z nie do końca udanym, mijającym sezonem. Real Madryt ostatecznie zajął 2-gie miejsce w Primera Division za znakomitą drużyną FC Barcelona. W Lidze Mistrzów Los Blancos pożegnali się,jak to w ostatnich sezonach bywało, już w 1/8 finału rozgrywek. Totalnym blamażem okazał się Puchar krajowy,gdzie odpadli w 4-ej rundzie z AD Alcorconem. Statystyki w sezonie 2009/2010 przedstawiają się następująco:

W 1943 roku prezydentem Realu został Santiago Bernabeu. Jednym z priorytetowych planów nowego prezydenta, była budowa nowego, dużego stadionu. Dotychczasowy stadion Chamartin, był juz zdecydowanie za mały. W 1945 roku pełną parą ruszyła budowa nowego obiektu. Nowy stadion był gotowy juz dwa lata pózniej. Inauguracją był mecz z portugalskim klubem Os Belenenses 14 grudnia 1947 roku. Był uważany za jeden najpiękniejszych i najnowocześniejszych stadionów świata. Jego pojemność wynosiła wtedy 75.342 miejsc. W 1954 roku, miała miejsce przebudowa stadionu. Jego pojemność wzrosła az do 125 tysiecy miejsc i stał się przez to jednym z największych stadionów na świecie. Od 1957 roku zaczął być nazywany juz nie jako Chamartin, ale jako Estadio Santiago Bernabeu. Ówczesny prezydent Królewskich, zostal w ten sposób odznaczony, za swoje zaslugi dla klubu.

Obiekt ten stal sie świadkiem największych sukcesów w historii Realu. Królewscy w latach 1955-1960 zdobywali pod rząd pięć Pucharów Europy. W drużynie grał wtedy najlepszy strzelec w historii klubu, Alfredo Di Stefano. Byly tu rozgrywane min.: final Pucharu Mistrzów w 1957 i 1964. Obchodzone tu byly tez liczne uroczystości związane z Realem, jak np. 75 rocznica założenia klubu w 1977 roku. Estadio Santiago Bernabeu goscił tez wielokrotnie finały Pucharu Króla. W 1982 stadion przeszedł kolejną modernizację. Było to związane z organizacją Mistrzostw Świata. Zostalo zamontowane zadaszenie, a pojemność obiektu wynosiła wtedy 105 tysięcy miejsc. Rozegrany został tu finał mundialu, pomiędzy reprezentacjami Wloch i RFN. Drużyna Wloska wygrała 3-1.

Na początku lat dziewięćdziesiątych, zaostrzyły przepisy dotyczące bezpieczeństwa. Z tej przyczyny stadion musiał byc ponownie przebudowany. Miało to miejsce w 1992 roku. Znacznie zmniejszyła się pojemność- ze 105 tys. do 75 tys. miejsc. Obiekt zyskał za to nowocześniejszą sylwetkę.

Estadio Santiago Bernabeu to miejsce szczególne. Był i jest świadkiem największych sukcesów w historii Realu, zarówno tych obecnych, jak i sprzed lat. Ze względu na historyczność, jak i swój wygląd, jest uważany za jeden z najładniejszych stadionów świata.