RSS

Pages

Nowy trener Realu Madryt, José Mourinho słynie z wielu kontrowersyjnych wywiadów i wypowiedzi, które wstrząsnęły piłkarskim światem. Chciałbym przedstawić te najlepsze:

1. "Nie jestem najlepszy na świecie, ale myślę, że nie ma lepszego ode mnie".
2. "Czuję się Robin Hoodem włoskiego futbolu, dlatego lubię pracować w Interze".
3. "Widzieliście okazje strzeleckie, jakie sobie stworzyliśmy i naszą dominację na boisku? Moglibyśmy wygrać 5:1 nawet ze mną na bramce".
4. "Będę pracował jeszcze ciężej, ale nie liczcie na cuda. Nie jestem ani Merlinem, ani Harrym Potterem".
5. "Barcelona to miasto pełne kultury i wielkich teatrów. A ten chłopak (Leo Messi)bardzo dobrze się nauczył... komedii".
6. "Tak naprawdę to się boję ptasiej grypy. Mówię poważnie. Epidemia panuje w Szkocji, to nie tak daleko".
7. "Nie chcę piłkarza, który będzie perfekcyjnym facetem, perfekcyjnym profesjonalistą, który będzie miał perfekcyjny charakter... Takiego faceta chciałbym dla mojej córki".
8. "Widziałem, że piłkarze Barcelony byli bardzo zdenerwowani na sędziego. Widać mają bardzo krótką pamięć" - w odniesieniu do ubiegłorocznego meczu z Chelsea.
9. "We Włoszech najbardziej podoba mi się wrzawa rywali. Wyraziłem swoją opinię jako wolny człowiek w wolnym społeczeństwie i w mgnieniu oka pojawił się szmer przeciwnika. Brrrrr...".
10. "Zamknę tę dyskusję w sposób prywatny, być może z lekką nutką humoru: liczę na jakiś prezent świąteczny od niego, poniewaz dotychczas jedynym sławnym Ramazzottim był Eros, a nie Andrea" - po sprzeczce z dziennikarzem Andreą Ramazzottim.
11. "Staram się zmienić filozofię futbolu. Nie ma drugiego takiego trenera, który miałby moje pomysły".
12. "Myślę, że Wenger jest z tego rodzaju ludzi, których nazywa się podglądaczami. Lubi obserwować innych. Niektórzy mają nawet w domu ogromne teleskopy, aby oglądać, co robią inne rodziny".
13. "Zawsze ciężko się przegrywa temu, kto nie jest przyzwyczajony do porażek. To jest charakterystyka tych, co zawsze wygrywają. Ja również taki jestem. Niełatwo jest mi się przyznać do porażki mojego zespołu".
14. "Nie zarabiam 9 milionów. Może 11, albo nawet 14 z reklamami".
15. "Barcelona ma wielki klub, ale w swojej 200-letniej historii zdobyła tylko jeden Puchar Europy. Ja jestem trenerem od zaledwie kilku lat, a mam już na koncie tyle samo Pucharów Europy, co oni".
16. "Przez kilka miesięcy uczyłem się włoskiego po pięć godzin dziennie, aby mieć pewność, że potrafię się dogadać z piłkarzami, prasą i kibicami. Ranieri był w Anglii pięć lat i w dalszym ciągu musi dać z siebie wszystko, aby powiedzieć dzień dobry lub dobry wieczór".
17. "Tylko jeden spośród 21 głosujących nie chciał mi przyznać tytułu honoris causa. Ale to normalne. Jezus Chrystus również nie wydawał się sympatyczny dla wszystkich. A co dopiero ja".
18. "Spójrzcie na moją fryzurę. Jestem gotowy do walki".
19. "Trzy lata bez zdobycia mistrzostwa Anglii? Nie wiem, czy mi by się udało utrzymać pracę" - w odniesieniu do Rafaela Beníteza.
20. "Jako trener nie mogę być porównywany do Franka Rijkaarda. On nie zdobył jeszcze żadnego trofeum, a ja mam ich już na koncie bardzo dużo".
21. "Jeśli chcemy to zamknąć teraz, to nie ma problemu. Ranieri powiedział coś raz i był szczęśliwy. Później powiedział coś po raz drugi i był szczęśliwy. Później po raz trzeci i wciąż był szczęśliwy. Ja powiedziałem coś tylko raz i się obraził. Jeśli chcemy to zamknąć, to perfekcyjnie. Trzy do jednego dla niego, ale moje trafienie było bezcenne".
22. "Gdybym moim piłkarzom puszczał przed meczem "Gladiatora", to by mnie wyśmiali i zadzwonili po lekarza, żeby sprawdził, czy nie oszalałem. Ranieri zapomniał, że jego piłkarze nie są dziećmi" - w odniesieniu do przedmeczowych praktyk Ranieriego.
23. "Czy przejmuję się Juve? Spójrzcie na moje uszy, nie śpię po nocach".
24. "Zapytano mnie, czy oglądałem mecz Juve. Tak, oglądałem, ale tylko do bramki Amauriego, ponieważ później mieliśmy kalmary na kolację".
25. "My mamy tylko jeden Inter Channel, który ogląda 45 tysięcy telewidzów. Milan natomiast ma trzy stacje telewizyjne i jeden dziennik. Juve również ma swój dziennik - Tuttosport. Można mówić o manipulacji intelektualnej, jeśli kupujecie to, co oni piszą na temat kontrowersyjnych sytuacji. To ogromna praca, która ma na celu manipulację opinii publicznej. To prostytucja intelektualna".
26. "Juventus i Milan byli szczęśliwi w 88. minucie, a także w 93. Ale możliwe, że w 95. minucie wyleciał przez okno niejeden telewizor" - w odniesieniu do remontady Interu.
27. "Ranieri powiedział, że nie potrzebuje zwycięstw. W wieku 70 lat ma na koncie tylko Superpuchar. Nigdy nie wygrał niczego ważnego. Może powinien zmienić swoją mentalność, ale możliwe, że jest już na to za stary".
28. "Nie zmienię się. Jestem José Mourinho ze wszystkimi swoimi zaletami i defektami" - na prezentacji w Realu Madryt.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze

Oficjalna strona Realu Madryt uruchomiła sprzedaż nowych trykotów Królewskich na sezon 2010/11. Potwierdziły się informacje sprzed kilku dni, iż nowa koszulka nabrała barw niebieskich, a herb Los Blancos emanuje słonecznymi promieniami. A prezentuje się następująco:



Zaś koszulka wyjazdowa jest koloru czarnego, ze znanym nam już motywem promieni, natomiast kołnierz wykonany został w formie "serka" w barwach zielonych.


Do zakupienia dostępna jest również koszulka bramkarska, którą od przyszłego sezonu nosił będzie Iker Casillas. Jak widzimy, kolor pomarańczowy zastąpiono zielonym. Ponadto na owym trykocie również występują promienie emanujące z herbu Królewskich.



A to wyjazdowa koszulka bramkarzy. Jasnoniebieska, z elementami granatowymi, opromieniona oczywiście.

Na koniec dodam, że nie ważne w jakich koszulkach, byle górą był Real Madryt !

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze

Real Madryt, ex aequo z Anderlechtem, zajmuje 24. miejsce w najnowszym rankingu Międzynarodowej Federacji Historyków i Statystyków Futbolu (IFFHS). Królewscy w porównaniu z ostatnim notowaniem awansowali aż o dziesięć pozycji. Tym razem na pierwszym miejscu ex aequo plasują się Inter Mediolan (poprzednio trzecia pozycja) i FC Barcelona.Trzecie miejsce zajmuje Club Estudiantes de La Plata (poprzednio druga pozycja), a czwarte należy do Bayernu Monachium (w ostatnim notowaniu miejsce szóste). Ranking ten sporządzono na podstawie wyników klubów od 1 czerwca 2009 roku do 30 maja 2010 roku.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze

Jak wcześniej informowałem znany w futbolowym świecie portugalski trener Jose Mourinho objął posadę trenera Realu Madryt. Chciałbym przedstawić jego biografię oraz dotychczasowe osiągnięcia. Mam nadzieję, ze po sezonie będzie można dopisać do tego sukcesy jakie zdobędzie w zespole Królewskich.
José Mário dos Santos Mourinho Félix, bo tak brzmi pełne imię i nazwisko, urodził się 26 stycznia 1963 roku w Setúbal.Szybko zrezygnował z kariery piłkarskiej (grywał jako obrońca) i z zamiarem zgłębiania warsztatu trenerskiego wyjechał do Anglii. Po powrocie do kraju przez dwa sezony pracował jako asystent i trener młodzieży. Dobra znajomość języka angielskiego pozwoliła mu na rozpoczęcie współpracy z Bobby Robsonem, najpierw w Sportingu i później - z dużo większym powodzeniem - w FC Porto i FC Barcelona. Ich największe sukcesy z tego okresu to dwa tytuły mistrza Portugalii oraz po jednym Pucharze i Superpucharze tego kraju. W Barcelonie Mourinho już przy boku następcy Robsona Holendra Louisa van Gaala wywalczył także dwukrotnie mistrzostwo Hiszpanii.
W
2000 roku objął posadę pierwszego trenera Benfiki, ale po miesiącu został wyrzucony po kłótni z prezesem. Do młodego szkoleniowca nie zrazili się jednak działacze União Leiria. W 2001 roku zaproponowali mu pracę, która zakładała szeroką autonomię w podejmowaniu decyzji. Właśnie w Leiria Mourinho odniósł swój pierwszy sukces - ligowego średniaka doprowadził do trzeciego miejsca w lidze i wywalczył awans do rozgrywek Pucharu UEFA.
Niedługo później został szkoleniowcem
FC Porto i w ciągu zaledwie dwóch lat z dotychczasowego lidera jedynie na krajowych boiskach, uczynił najlepszą drużynę Starego Kontynentu; zdobył z nią dwa najważniejsze trofea w europejskim futbolu - Puchar UEFA i Puchar Europy. W tamtej drużynie występowali m.in. bramkarz Vítor Baía oraz młodzi Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, których potem zabrał do Chelsea, oraz Brazylijczyk z portugalskim paszportem Deco, późniejszy lider drugiej linii Barcelony i reprezentacji Portugalii.
Dla Mourinho praca ze "Smokami" okazała się trampoliną do klubu znacznie potężniejszego, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i sportowym.
2 czerwca 2004 roku podpisał kontrakt z Chelsea Londyn, która niedługo wcześniej znalazła nowego finansowego mecenasa w osobie rosyjskiego miliardera Romana Abramowicza. Pierwszym sukcesem portugalskiego szkoleniowca było odzyskanie w 2005 roku, po pięćdziesięcioletniej przerwie, tytułu mistrza Anglii. Rok później powtórzył to osiągnięcie. Na arenie międzynarodowej podopieczni Mourinho, wśród których znajdowali się m.in. Frank Lampard, Petr Čech, Didier Drogba, czy sprowadzeni przez niego z Porto Ricardo Carvalho i Paulo Ferreira, dwukrotnie dotarli do półfinałów Ligi Mistrzów, gdzie za każdym razem ulegali Liverpoolowi. Szkoła Mourinho, nastawiona na zespołowość (trener nie sprowadzał uznanych piłkarzy, ale raczej mniej ogranych i nieznanych - jak Drogba - którzy dopiero w Chelsea awansowali do piłkarskiej elity) i prymat skuteczności nad efektownym stylem gry, stała się jedną z najsilniej oddziałujących metod szkoleniowych początku XXI wieku. Rozstanie szkoleniowca z londyńską drużyną nastąpiło 20 września 2007 roku; w nocy z 19 na 20 w siedzibie Chelsea zebrał się zarząd klubu, który po słabszym początku sezonu w lidze i Lidze Mistrzów (1:1 z Rosenborgiem Trondheim), zdecydował o rozwiązaniu kontraktu z Mourinho.
2 czerwca 2008 został trenerem Interu Mediolan. W ciągu dwu lat pracy zdobył z nim dwa tytuły mistrza i jeden Puchar Włoch, a także doprowadził go do - pierwszego od 45 lat - zwycięstwa w Lidze Mistrzów. W finale Inter pokonał 2:0 Bayern Monachium, prowadzony wówczas przez Louisa van Gaala, z którym Mourinho współpracował w okresie pobytu w Barcelonie. Po osiągnięciu porozumienia z Realem Madryt wiele osób związanych z klubem oczekuje niemniejszych sukcesów.



Kariera trenerska:

Lata Klub/Reprezentacja
1990–1992 Vitória Setúbal, trener młodzieży
1992 Estrela Amadora, asystent
1992–1993 Sporting Lizbona, asystent
1994–1996 FC Porto, asystent
1996–2000 FC Barcelona, asystent
2000 Benfica Lizbona
2001–2002 União Leiria
2002–2004 FC Porto
2004–2007 Chelsea Londyn
2008–2010 Inter Mediolan
2010– ? Real Madryt


Sukcesy:


União Leiria

III miejsce w Primeira Liga: 2002

FC Porto

Mistrzostwo Portugalii: 2003, 2004
Puchar Portugalii: 2003
Superpuchar Portugalii: 2003, 2004
Liga Mistrzów UEFA: 2004
Puchar UEFA: 2003

Chelsea F.C.

Mistrzostwo Anglii: 2005, 2006
Puchar Anglii: 2007
Puchar Ligi Angielskiej: 2005, 2007
Tarcza Wspólnoty: 2005
półfinał Ligi Mistrzów UEFA: 2005, 2007

Inter Mediolan

Mistrzostwo Włoch: 2009, 2010
Puchar Włoch: 2010
Superpuchar Włoch: 2008
Liga Mistrzów UEFA: 2010

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze

I nadeszła długo oczekiwana chwila ! Popularny "The Special One" objął funkcję trenera Królewskich. Real Madryt CF i FC Inter Mediolan doszły do porozumienia 28 maja br., dzięki któremu José Mourinho został nowym trenerem Realu Madryt. Porozumienie zostało zawarte na popołudniowym spotkaniu w Mediolanie między prezesem Interu, Massimo Morattim, i prezesem Realu Madryt, Florentino Pérezem. Spotkanie odbyło się w atmosferze przyjaźni i serdeczności, która panuje między oboma klubami. José Mourinho zostanie zaprezentowany jako nowy trener Realu Madryt w najbliższy poniedziałek o godzinie 13:00 w loży honorowej na stadionie Santiago Bernabéu.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze

Od niepamiętnych czasów Real Madryt miał w swoim składzie piłkarzy o nieprzeciętnych umiejętnościach. Wielu z nich przyczyniło się do wygrywania tytułów przez Los Blancos. To oni tworzyli historię, budowali potęgę Królewskich. Do dziś Real pozyskuje największych zawodników globu za niebagatelne sumy, co jest zresztą znakiem firmowym polityki klubu.
Chciałbym przedstawić listę tych najlepszych i najbardziej wpływowych w historii:

Lata gry Nazwisko

2004 - 2005 Michael Owen
2003 - 2007 David Beckham
2002 - 2006 Ronaldo
2001 - 2006 Zinedine Zidane
2000 - 2003 Claude Makélélé
2000 - 2005 Luis Figo
1999 - 2009 Míchel Salgado
1999 - 2007 Iván Helguera
1999 - 2003 Steve McManaman
1997 - 2005 Fernando Morientes
1996 - 1999 Davor Šuker
1996 - 2007 Roberto Carlos
1996 - 1999 Predrag Mijatović
1994 - 1996 Michael Laudrup
1994 - 2000 Fernando Redondo
1992 - 1996 Ivan Zamorano
1989 - 2003 Fernando Hierro
1988 - 1990 Bernd Schuster
1985 - 1992 Hugo Sanchez
1984 - 1995 Emilio Butragueno
1984 - 1987 Jorge Valdano
1983 - 2001 Manuel Sanchís
1977 - 1987 Juanito
1974 - 1989 Jose Antonio Camacho
1973 - 1976 Günter Netzer
1973 - 1984 Vicente del Bosque
1971 - 1988 Santillana
1964 - 1980 Pirri
1958 - 1966 Ferenc Puskás
1957 - 1966 José Emilio Santamaría
1956 - 1959 Raymond Kopa
1953 - 1971 Gento
1953 - 1964 Alfredo di Stefano
1931 - 1941 Jacinto Quincoces
1930 - 1937 Ricardo Zamora
1912 - 1927 Santiago Bernabéu

Obecnie w Realu Madryt również grają najwięksi z największych, jakimi niewątpliwie są piłkarze tacy jak Cristiano Ronaldo, Kaka, Raul Gonzalez, Xabi Alonso czy Iker Casillas, prawdopodobnie najlepszy bramkarz świata. Od zawsze kwoty jakie klub musiał wydawać na poszczególnych zawodników wzbudzały kontrowersje, stały się tematem, przez który inne kluby wręcz obrażały bądź najzwyczajniej zazdrościły Realowi takich posunięć. Oponenci twierdzą, że są to pieniądze wyrzucane w błoto, inni oskarżają o psucie cen na rynku transferowym, jednak klub broni się wpływami z biletów, a takze sprzedazą większej ilości gadżetów i koszulek klubowych z nazwiskami nowych zawodników. Wystarczy spojrzeć na listę 10-ciu najdrozszych transferów w historii (ponizej) aby dojść do wniosku, że znajduje się tam az pięciu piłkarzy, którzy grają lub grali w barwach Los Blancos.

Lista 10-ciu najdroższych transferów w historii:

1. Cristiano Ronaldo (Manchester United -> Real Madryt) w 2009 za 93,2 mln euro
2. Zinedine Zidane (Juventus Turyn-> Real Madryt) w 2001 za 76 mln euro
3. Kaká (AC Milan -> Real Madryt) w 2009 za 65 mln euro
4. Luis Figo (FC Barcelona -> Real Madryt) w 2000 za 58,5 mln euro
5. Hernán Crespo (AC Parma -> Lazio Rzym ) w 2000 za 53,6 mln euro
6. Gianluigi Buffon (AC Parma -> Juventus Turyn) w 2001 za 49,2 mln euro
7. Christian Vieri (Lazio Rzym -> Inter Mediolan) w 1999 za 48,3 mln euro
8. Gaizka Mendieta (Valencia CF -> Lazio Rzym) w 2001 za 48 mln euro
9. Rio Ferdinand (Leeds -> Manchester United) w 2002 za 46 mln euro
10. Ronaldo (Inter Mediolan -> Real Madryt) w 2002 za 45 mln euro

Niedługo możemy spodziewać się kolejnego transferu. Tym razem nie będzie to piłkarz, lecz... trener Jose Mourinho, który ma zastąpić na tym stanowisko obecnego szkoleniowca Manuela Pellegriniego. Jednakże nie tylko na tym poprzestanie Florentino Perez i w najbliższym okienku transferowym znów możemy się spodziewać prawdziwych hitów i oczekiwać aż najlepsi piłkarze wyjdą na murawę Santiago Bernabeu juz w stroju Realu Madryt.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze

Ikona, przywódca, wojownik, anioł z Madrytu.. to jedynie niektóre z określeń, które mogą charakteryzować pierwszego kapitana Realu Madryt Raula Gonzaleza Blanco, znanego jako Raul. Urodził się 27 czerwca 1977 roku w San Cristobal de Los Ángeles, przedmieściach Madrytu. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał jako zawodnik lokalnej drużyny San Cristobal de Los Angeles Madryt. Młodzian okazał się utalentowany, więc w wieku 13 lat został zapisany przez ojca do szkółki piłkarskiej Atlético Madryt. Spędził tam dwa lata, zostając m.in. Mistrzem Hiszpanii U-15. W 1992 roku, ówczesny prezydent Atlético, Jesus Gil postanowił rozwiązać drużyny młodzieżowe, by zaoszczędzić w ten sposób klubowe pieniądze.
Pozostawiony bez drużyny, dla której mógłby grać, Raúl wstąpił w szeregi drugiego wielkiego klubu ze stolicy, Realu. Sukcesy przyszły szybko – sezon 1994/1995 rozpoczął jako zawodnik Real Madryt C. W 7 pierwszych meczach trzeciej drużyny strzelił 13 bramek, co zaowocowało włączeniem utalentowanego nastolatka do składu pierwszej drużyny przez trenera Jorge Valdano. W wieku 17 lat i 4 miesięcy Raúl stał się najmłodszym piłkarzem, który kiedykolwiek założył koszulkę Realu. Grał w ataku obok Emilio Butragueño, jego osobistego idola i wkrótce stał się sensacją, którą żyła cała piłkarska Hiszpania. W swoim pierwszym sezonie strzelił 9 bramek w 28 meczach, a Real został Mistrzem Hiszpanii. W październiku 1996 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu przeciwko Czechom.
Raúl walnie przyczynił się do zdobycia przez Real Madryt ostatnich dziewięciu tytułów – sześciu Mistrzostw Hiszpanii ( 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008 ) oraz trzech Pucharów Ligi Mistrzów, strzelając m.in. bardzo ważne gole w finałach Ligi Mistrzów, w 2000 roku Valencii oraz w 2002 Bayerowi Leverkusen. Po zakończeniu kariery przez Fernando Hierro został kapitanem reprezentacji oraz Realu. Raúl w Primera Division rozegrał 542 spotkań w których strzelił 228 bramek (stan na 24.04.2010). W Lidze Mistrzów zagrał w 134 spotkania i strzelił w nich 66 bramek, jest najlepszym strzelcem w historii tych rozgrywek,a także rekordzistą pod względem występów.
Lata 2004-2006 były dla Raula ciężkie. Musiał uznać wyższość Barcelony, która zdobyła mistrzostwo, a także uznać wyższość innych napastników. Ten okres był niejako kryzysem Raula, który nie mógł przez długi okres czasu pokonać bramkarzy przeciwników. Od 2007 roku, Raul przeżywa drugą młodość. W sezonie 2007/2008 w 48 meczach strzelił 23 gole, w sezonie 2008/2009 w 47 spotkaniach na listę strzelców wpisał się 24 razy. Raul jest coraz bliższy poprawienia rekordu Zarry pod względem ilości bramek w La Liga, ma ich na koncie jedną więcej niż Alfredo di Stéfano, 227. legendarny Telmo Zarra o 23 więcej, 251. Przed Raulem w tym zestawieniu jest jeszcze Hugo Sánchez zdobywszy 234 bramki.
14 lutego 2008 roku podpisał kontrakt z Realem abowiązujący do 2011 roku. Jeśli Raul rozegra w sezonie przynajmniej 30 spotkań będzie mógł przedłużyć kontrakt o kolejny rok. Dla Realu Madryt we wszystkich oficjalnych rozgrywkach Raul Gonzalez zdobył 319 bramek, bijąc rekord Alfredo di Stefano (307).


Osiągnięcia:

Real Madryt

Mistrzostwo Hiszpanii: 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008
Superpuchar Hiszpanii: 1997, 2001, 2003, 2008
Liga Mistrzów: 1998, 2000, 2002
Superpuchar Europy: 2002
Puchar Interkontynentalny: 1998, 2002

Reprezentacja
1/8 finału Mistrzostw Świata 2006
ćwierćfinał Mistrzostw Europy 2000
Mistrzostwo Europy U-21 1996
1/4 finału Mistrzostw Świata 2002

Indywidualnie

Król strzelców Primera División: 1999, 2001
Rekordzista pod względem ilości bramek w reprezentacji Hiszpanii (44 gole)
Rekordzista pod względem ilości bramek w Lidze Mistrzów (66 goli)
Rekordzista pod względem ilości występów w Lidze Mistrzów (135 spotkań)
Rekordzista pod względem ilości bramek w Realu Madryt (320 goli)
Drugi piłkarz świata 2001 roku według France Football
Trzeci piłkarz świata 2001 roku według FIFA
Zdobywca brązowego buta w 1999 i 2001 roku
Król strzelców Ligi Mistrzów: 1999/2000 (wraz z nim królem strzelców zostali Rivaldo i Mário Jardel, po 10 goli) i 2000/2001 (7 goli)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Czytaj komentarze